Je bent gewend alles zelf op te lossen. Je regelt je studie, werk, gezin en sociale leven met een flinke dosis doorzettingsvermogen en optimisme. En dat gaat je makkelijk af, je vind het lekker om dingen voor elkaar te krijgen en haalt voldoening je to do lijst afvinken (check!). Maar dat alopecia… dat is anders. Het sluimert continu op de achtergrond en elke keer dat je denkt het onder controle te hebben kruipt het weer je gedachte in. Je krijg het maar niet afgevinkt.

’s Nachts lig je wakker en voel je weer even aan je hoofd: zijn er haren uitgevallen? Je weet dat het niets oplost, maar je kan het niet laten. En overdag? Dan kijk je stiekem naar je eigen haar in ramen of spiegels. Het voelt alsof iedereen perfect haar heeft, behalve jij.

Je hebt van alles geprobeerd: mindfulness, journaling, yoga, zelfs lotgenotenbijeenkomsten. Maar niets lijkt écht te werken. Het is alsof die frustratie en pijn door alopecia zich heeft vastgezet. En ondanks je mooie haarwerk voel je nog steeds die knoop in je maag. Waarom lukt het je niet om dit achter je te laten?

Je bent moe, kortaf, en merkt dat het ook effect heeft op je relatie en gezin. Je mist je oude zelf – de energieke, zelfverzekerde vrouw die alles aankon.

Overdag merk je dat je de hele tijd naar je haar kijkt in spiegels of ramen op straat. En dat niet alleen, je let ook continu op het haar van anderen. Waarom lijkt het alsof iedereen perfect haar heeft en jij altijd die steeds irritantere knoop in je maag voelt?

Hoe kan het dat alopecia zo’n grip op je heeft gekregen, terwijl je verder alles op de rit hebt?