waarde van ‘lotgenoten’

Jarenlang heb ik niemand gekend met alopecia. Nauurlijk had ik wel vriendinnen die ontevreden waren over hun dunne haar, maar niemand bij wie het zulke serieuze proporties aannam als bij mij. Mijn familie en vrienden zijn altijd enorm lief en steunend geweest, maar omdat ze niet zelf meemaakten wat ik meemaakte (gelukkig maar!) stonden ze ver van mijn ervaringen af. En dat was best vaak eenzaam en lastig.

Maar toen kreeg ik een nieuwe baan. Op mijn eerste dag had ik koffie afspraken met mijn nieuwe collega's, waaronder met collega N. Nog voordat we goed en wel zaten zei ze 'Ik zag je al vanuit de verte, jij hebt ook heel dun haar! Hoe zit dat bij jou?"

Die zag ik even niet aankomen. Dit was mijn eerste dag bij een nieuwe baan en dus niet het moment dat je met je grootste onzekerheid geconfronteerd wilt worden.

Nadat ik van de schrik was bekomen vertelde ze me dat ze al van alles had geprobeerd om haar dunne en dunner wordende haar te redden. Ze kende niemand met dezelfde soort problemen en ineens zag ze mij: iemand die misschien wel antwoorden zou hebben op haar vragen en bij wie ze terecht kon, die het zou begrijpen. En ze had gelijk.

We begrepen elkaar volkomen, hadden dezelfde middeltjes, shampoos en therapieën geprobeerd en konden om onszelf lachen. We steunden elkaar, moedigden elkaar aan en troosten elkaar. Wat een verademing. Ik ben super dankbaar dat we elkaar zijn tegengekomen. Mijn grote take away hieruit en wat ik je met alle liefde wil aanraden: gun jezelf contact met een lotgenoot, iemand die je echt begrijpt en met wie je kunt delen. Dat kan ik zijn als je coach, of iemand anders. Je gevoel en ervaringen delen met iemand die aan 1 woord genoeg heeft helpt echt enorm.

Heb je alopecia en wil je praten?