haarwerken passen
Mijn haar werd met de jaren dunner en minder. Ik deed alsof ik het niet door had en als ik het wel doorhad dat het me niet boeide, maar mijn moeder sprak me er regelmatig liefdevol op aan. Ze stelde voor om naar een haarsalon te gaan om ons te laten informeren over de mogelijkheden van pruiken en andere 'haaroplossingen'.
Ik hield het af, ik was er lange tijd niet klaar voor. Maar na een paar jaar teleurstelling na teleurstelling te hebben moeten incasseren omdat de middeltjes en behandelingen niet werkten, was het over en stemde ik in.
Samen zijn we naar een salon gegaan. Een aardige vrouw begeleidde ons naar een privé kamer. Ik liet foto's zien van hoe mijn haar vroeger was en zij liet me verschillende pruiken zien, voelen en proberen.
Wat ik me kan herinneren is dat ik vooral heel erg hard moest huilen. Er kwam zo veel pijn en opgekropt verdriet naar buiten. Ik heb me heel lang vastgebeten in het ontkennen van de situatie en heb er heel lang tegen gevochten, wat me super veel geld, tijd en energie heeft gekost. Het voelde als een ontlading om daar te zijn, ik moest eindelijk aan mezelf toegeven dat ik verslagen en uitgestreden was en dat het nu tijd was voor deze volgende stap. Iets wat mijn moeder me al jaren geleden gunde maar waar ik zo lang nog niet aan toe was geweest. Nu wel en wat was het een opluchting.
Het haar en de pruiken waren prachtig maar dat zag ik niet. Ik zag alleen maar een betraand meisje in de spiegel. Ik voelde me absoluut niet mezelf met zo'n ding op en had er nog totaal geen vertrouwen in dat een pruik de oplossing zou worden voor mij.
Los van dat ik erg aan mijn spiegelbeeld moest wennen, voelde de pruik zelf ook niet prettig. Hij was warm en zwaar.
De speldjes waarmee het haarwerk aan mijn eigen dunne haar vast zat trokken en prikten. Het deed me denken aan de eerste keer dat ik een beugel in had, of de eerste keer lenzen in, of de eerste keer een BH aan. Al die eerste keren vond ik vreselijk en kon ik niet geloven dat dit ooit normaal zou gaan voelen. Maar het wende toch... zou dat nu ook zo zijn? Ik gaf me over aan het proces en we lieten mijn hoofdomtrek opmeten. We bestelden een haarwerk: donkerblond, half lang, lichte slag. Net zoals mijn haar vroeger was geweest.
3 maanden later was het haar klaar en konden we het komen passen. Ik vond het spannend en was vol verwachting, de afgelopen weken dacht ik veel aan hoe het zou zijn als ik weer haar zou hebben. Zou dit het einde van mijn lange zoektocht betekenen?
De mevrouw zette het haarwerk op mijn hoofd. Het voelde zeker nog niet natuurlijk, maar zat goed. En…. ik was zo blij met wat ik zag... Ik had nog nooit zulk mooi haar gehad!
Nadat ze het op mijn hoofd in een mooi model knipte liet ze me zien hoe ik het moest wassen en stylen (ik had nog nooit haar gestyled, ook niet mijn eigen…). Naar huis met mijn nieuwe haar op in de auto heb ik weer een traantje gelaten, maar dit keer van blijdschap en opluchting. En dankbaarheid voor mijn lieve moeder, die me als een leeuwin steunde en bij me was, every step of the way.
Mijn les hieruit is dat accepteren verschillende stappen en fases kent en dat het een werkwoord is, geen 'check en weer door' ding. En dat dat okay is. Accepteren duurt lang en soms ben je er nooit helemaal klaar mee. ik heb nog steeds af en toe ene baal moment, maar ik raak niet meer echt verdrietig of overstuur van de situatie. Mijn advies: oefen met mild zijn naar jezelf, ook op moeilijkere dagen, en take it one step at a time.
Heb je alopecia en wil je praten?
