scuba duiken als je alopecia hebt
Ik heb alopecia androgenetica, dus heb superdun en weinig haar. Ik draag in het dagelijks leven een haarwerk. Maar mijn grootste hobby is scuba duiken. Tja…
Ik was 16 toen ik mijn eerste duikbrevet haalde: ik was volledig onder de indruk en smoorverliefd op deze prachtige stille onbekende wereld vol onbekende onderwaterplanten, blauwe kleuren en wezentjes.
Mijn Padi advanced haalde ik 10 jaar later. Ik heb inmiddels op fantastische plekken gedoken en koos (pre kids) mijn reisbestemmingen altijd uit op basis van duikmogelijkheden: Australië, Vietnam, Indonesië, Thailand, Maleisië, Mexico, De Malediven en Tenerife. Een dure hobby, absoluut, maar voor mij is er niets dat erbij in de buurt komt.
Toch was ik bijna gestopt.
Mijn dunne haar werd vanaf mijn 18e nog dunner en nat haar was mijn absolute nachtmerrie. Dat probeerde ik koste wat kost te voorkomen, want dun nat haar lijkt NOG dunner.
Beetje lastig alleen, als je gaat duiken....
Dus op die momenten was het tanden op elkaar en dat natte haar verduren. Vooral het moment dat we uit het water kwamen en iedereen op de boot zijn tanks afdeed en wetsuits afstroopten vond ik vreselijk. Je zit dan dicht op elkaar op een schommelende boot op open water en kletst na over de duik en welke vissen en koralen je hebt gezien. Steeds vaker kwam het gesprek ook al snel op mijn haar en kreeg ik onvermijdelijke blikken vol medelijden: 'Jeetje wat heb jij eigenlijk dun haar! Ben je ziek?"
Ik lachte het dan een beetje weg en vertelde dat ik 'gewoon pech' had, maar ik vond het ontzettend vervelend. Ik had altijd een petje bij me die ik zsm opdeed en hoopte maar dat niemand iets zou zeggen.
Maar ik begon die momenten steeds meer te vrezen.
Ik stond voor een keuze en heb het ook echt overwogen: mijn aller-lievelings hobby opgeven omdat ik bang was voor de confrontatie, of schijt hebben daaraan - knop om - en hup gewoon het water in om te doen wat ik zo leuk vond.
Dat tweede kies is elke keer opnieuw. Makkelijk is het niet, want mijn haar wordt er natuurlijk niet beter op. Ik moet elke keer dus een flink drempeltje over en verheug me allerminst op het moment dat we het water uitkomen en gaan opdrogen op de boot... Maar what can you do.
Over de jaren heb ik veel mindset werk gedaan en mezelf getraind in hoe ik om kan gaan met die negatieve stemmen in mijn hoofd die me willen verleiden mijn duik hobby op te geven.
Een inkijkje in hoe ik dat doe:
Ik weet inmiddels waar die negatieve stemmetjes vandaan komen en dat ze me alleen maar willen beschermen. Ik bedank ze en zet hun volume lager.
Ik herinner mezelf eraan hoe heerlijk ik het vind om in die magische onderwaterwereld te zijn en dat de waarde die voor mij achter duiken ligt avontuur is: iets dat ik in mijn leven belangrijk vind, opzoek en koester. En dat ga ik voor alopecia niet opgeven, want deze waarde is groter en sterker dan mijn schaamte, angst of onzekerheid. Hoe spannend het ook is.
Ik juich mezelf toe en voel me dankbaar en trots dat ik, ondanks dat het spannend is, mijn eigen koers vaar en ik alopecia niet mijn leven laat bepalen.
Elke keer dat ik weer zo'n stap neem, groeit mijn zelfvertrouwen en wordt het de volgende keer iets minder spannend (tot nu toe!). Dat alleen al weten maakt het elke keer ook weer wat makkelijker.
De bijverschijnselen van alopecia tackelen is wat me heeft geholpen om alopecia te overkomen - en nu laat ik me niet meer belemmeren door alopecia. Als je de focus verlegt van 'magische middeltjes' naar acceptatie en positive mindset skills, kan alopecia jou ook niet meer tegenhouden van bijvoorbeeld scuba duiken :)
Heb je alopecia en wil je praten?
