Wat is ‘accepteren’?
Er doen nogal wat verschillende betekenissen van het woord 'accepteren’ de rondte en in coaching is dit rechttrekken altijd een van de eerste dingen die ik doe.
Liever luisteren? Ik heb hier ook een podcast over gemaakt: die luister je hier.
De mythe vs de waarheid
Veel mensen denken dat je pas iets hebt geaccepteerd als je er heel happy mee bent. Maar acceptatie heeft niets te maken met voortdurend blij (moeten) zijn. Acceptatie draait om jezelf toestemming geven om ALLE emoties te ervaren zonder jezelf te veroordelen: dus schaamte, blijheid, verdriet, woede, etc. Het betekent dat je een soort onpartijdige observator wordt van je eigen gedachten en gevoelens, en loslaat wat niet binnen jouw cirkel van controle valt.
En de ervaring, zoals je misschien zelf ook merkt, leert dat dit knap lastig is. Want we houden niet van moeilijke gevoelens, die willen we het liefst wegpoetsen en weg-managen. We willen het niet aankijken en voelen, maar ontwijken. Dus drinken we nog een glaasje, plannen we onze agenda's bomvol met afleiding of doen we alsof het ons niet zo raakt (het is maar haar).
Accepteren dat je alopecia hebt is geen simpele opgave. Vooral in een wereld waarin vrouwen met haarverlies worden gezien als minder mooi, minder gezond en minder vrouwelijk. Als je je haar verliest, doet dat iets met je zelfbeeld, spiegelbeeld, gevoel van controle, identiteit, etc. En dat vergt veerkracht en weerbaarheid - en doet minstens evenveel pijn.
Deze pijn kun je of accepteren - zodat het er mag zijn, lucht en ruimte krijgt en daarna makkelijker kan verdampen - of vermijden. Als je kiest voor de tweede optie kies je indirect ook voor 'lijden' - omdat je de pijn wegdrukt als een strandbal maar hij nooit helemaal verdwijnt zal je er last van blijven houden, moe en emotioneel worden en steeds meer stress ervaren.
Weet jij waar jij zit qua acceptatie?
Durf je al je gevoelens aan te kijken en te voelen, of zit je in struisvogel-modus en wil je jouw situatie niet accepteren? En by the way: no judgement hier, iedereen doet het in haar eigen tempo. Ikzelf heb jaaaaaren in struisvogel-modus gezeten, dus I get it.
Als we nu in je hoofd zouden kunnen kijken, zouden we dan dit soort gedachten tegenkomen?
Ik kan niet geloven dat mij dit overkomt.
Ik ben zo klaar met deze ku*alopecia.
Ik wil dit niet.
Dit gaat nooit beter worden, ik zal me altijd zo voelen.
Hoe kan ik ooit van mezelf houden en mezelf mooi vinden als ik er zo uitzie?
Als dit medicijn niet werkt, weet ik het ook niet meer.
Of meer van dit soort gedachten?
Dit voelt enorm eenzaam, maar dat is begrijpelijk want ik ken nog niemand in eenzelfde situatie.
Het is oké om verdrietig te zijn over het verlies van mijn haar, dat was een deel van mezelf en dat mag ik missen.
Vinden dat ik nu lelijk ben en mezelf naar beneden halen gaat me niet helpen. Dit is zwaar, dit is klote, maar ik heb al meer zware dingen doorstaan.
Ik zie een ander gezicht in de spiegel en dat is moeilijk. Ik ga mezelf alle tijd en al mijn liefde en compassie geven.
Dit medicijn of deze behandeling kan werken, maar het kan ook niet gaan werken. Als het niet werkt, is dat vast zwaar, maar dat zie ik dan wel weer. Ik neem dit stap voor stap.
Waar je ook staat in je acceptatie proces: makkelijk is het niet. I know. Maar hopelijk helpt het je als je je realiseert dat accepteren een vaardigheid is en dat je een keuze hebt om aan deze vaardigheid te werken. En weet: je kan er echt beter in worden.
Alopecia kun je niet controleren, dat is je overkomen, maar de keuze om het te (proberen te) accepteren is aan jou. Daar ligt jouw regie.
Heb je hier hulp bij nodig? Dan raad ik je aan om:
Liever persoonlijk met me praten? Plan dan een vrijblijvend gesprek in. Ik ben er voor je en help je met liefde en plezier op weg.
