Alopecia en stoer doen
10 jaar geleden was ik eind 20. Mijn dunne haar werd steeds dunner. Hoe ik het ook over mijn hoofd verdeelde: mijn hoofdhuid was bijna altijd zichtbaar. Mijn omgeving wist het allang en ik wist het ook allang: het was echt tijd voor een stap, maar ik wilde er niets van weten en heb ik het 'stuisvogelen' tot een kunst verheven. Ik verzette me tegen een haarwerk -for dear life.
Waarom?
Ik heb altijd geleerd dat doorzetten en sterk zijn en niet opgeven belangrijke en mooie eigenschappen zijn. Als ik als kind liet zien dat ik zelfstandig en stoer kon zijn, had ik het idee dat mijn ouders trots op me waren. Onbewust werd dat een ongeschreven regel in mijn hoofd: als ik maar niet opgeef en doorzet en sterk blijf, doe ik het goed. Toegeven dat ik niets kon doen aan het feit dat mijn haar steeds dunner werd en dat het 'out of my controle' was, voelde voor mij als niet doorzetten en opgeven. Dat was niet stoer maar kwetsbaar, dus bleef ik koppig volhouden naar de buitenwereld dat het me niet zo veel boeide (terwijl ik me van binnen heel alleen en wanhopig voelde).
Nu kijk ik met empathie naar mijn jongere zelf en vind ik het zo jammer voor haar dat die fase voor 'the breakthrough' zo lang duurde. Dat het jaren moest duren tot ze ze zich eindelijk realiseerde dat ze niets kon doen en veranderen aan het feit dat ze alopecia had - en dat ze eindelijk kwetsbaar en open durfde te zijn.
Doorzetten, sterk zijn en niet opgeven zijn super mooie eigenschappen: ze hebben me ver gebracht en ik heb nog steeds heel veel aan ze. Ik ben super dankbaar dat ik die spier goed heb getraind en dat ik nu veerkrachtig, sterk en weerbaar ben. Maar in mijn mentale toolbox vind je inmiddels naast mijn 'wilskracht skills' (zoals doorzetten, stoer zijn en niet opgeven) ook hele andere skills: zoals open durven communiceren over mijn wensen, angsten en verlangens, grenzen kunnen aangeven en af en toe durven zeggen dat ik het even niet weet. En wat brengt dat een lucht, speelsheid en beweging!
Ik heb mezelf lange tijd gevangen gehouden in een impasse, in een situatie die alleen maar erger ging worden. Pas toen ik dit ging aankijken, veranderde mijn hele leven: ik begon me weer vrij te voelen, meer compleet en meer mezelf. En daar heb ik nog elke dag plezier van.
Heb je alopecia en wil je praten?
