Alopecia kan zorgen voor veel onzekerheden; je kan er vaak wel over spreken met vrienden, familie en collega's, maar alleen een lotgenoot snapt echt wat je doormaakt. “Mijn Alopecia Dagboek” van Evelien voelde aan als een goed en openhartig gesprek met een lotgenoot, met iemand die hetzelfde doormaakt als ik. Dezelfde onzekerheden kwamen naar voren, alsook manieren om ermee om te gaan. Het hielp me echt om te accepteren en relativeren. Het was ook heel fijn om achteraf wat met Evelien te kunnen chatten en zo wat van m'n eigen zorgen een plaats te geven. Ik voelde me meteen een stuk minder alleen. Ik heb wat traantjes gelaten bij het lezen van het dagboek en soms is dat nodig, die opluchting, even dat verdriet de vrije loop laten. Ik vind Eveliens dagboek echt een aanrader voor iedereen die met alopecia te maken krijgt.
Na het lezen van het “Alopecia Dagboek” van Evelien, heb ik haar een mail gestuurd waarin ik mijn verhaal gedeeld heb. Behalve mijn partner, weet tot dusver niemand dat ik aan Frontale Fibroserende Alopecia lijd. Ja, “lijd”. Ik ben ijdeler dan ik dacht en eigenlijk heb ik nog het meeste last van deze ijdelheid waarmee ik nu word geconfronteerd. Ik dacht dat ik daar inmiddels wel klaar mee was, want ik ben 71 jaar oud en heb, zoals zovelen, de nodige rampspoed achter de rug. Dus eigenlijk wil ik geen aandacht besteden aan deze kwaal, maar helaas blijkt de geest nogal zwak te zijn.😂
Door het lezen van het dagboek en het daardoor nadenken over mijn haarverlies, hoop ik toch langzaam maar zeker te wennen aan de situatie en hoop ik binnenkort vrede te kunnen hebben met een haarstuk of zelfs een hele pruik. Het kunnen relativeren van het ‘probleem’ en het besef dat er werkelijk níemand is die zich druk maakt over mijn haar, helpt ernorm.😊 Bedankt Evelien!